De afgelopen weken heb ik veel tijd doorgebracht in de keuken. Niet om af te wassen, op te ruimen of lekker een boekje te lezen aan de keukentafel. Nee, ik was in de keuken om te koken. Niet omdat ik daar zo om stond te springen. Het was eerder uit noodzaak, aangezien de kok des huizes een aantal dagen per week niet op tijd thuis was om te koken.
Het eten klaarmaken is redelijk gelukt. Ik noem het nog geen koken, want het waren zeker geen culinaire hoogstandjes, maar ook geen boterhammen met pindakaas. Gewoon verse groente, aardappelen of pasta en vlees (alleen voor de kids, want ik ben zelf vegetariër).
Ik hoor hobbykoks altijd roepen dat ze koken ontspannend vinden na een drukke dag op het werk. Ik begrijp daar helemaal niets van. Ik kan niets bedenken dat stresserender is dan koken. Eerst de stress om iets te verzinnen. Eindelijk iets bedacht, kom je er achter dat je voor het menu van de dag niet alles in huis hebt en eerst naar de supermarkt moet. En dat om 18u als het halve land nog snel even inkopen moet doen. Eenmaal alles is huis en klaar om te beginnen met koken, begint de stress pas echt.
Ik word altijd vreselijk zenuwachtig in de keuken. Het begint al met de timing.Vlees met een mooi krokant korstje betekent blijkbaar niet dat het vlees van binnen ook is zoals het moet zijn. Groente moet dan weer niet zolang koken als aardappelen of pasta. De kinderen hebben immers graag, zoals hun vader dat zegt, nog een 'bite' aan hun groente.
Wanneer zet je in vredesnaam wat op het vuur en hoe lang? Staat het eindelijk op tafel, zit er te weinig smaak aan. Kruiden is ook zo lastig. Hoeveel zout moet je gebruiken? In kookboeken praten ze altijd over een snufje, maar wat is in hemelsnaam een snufje? Een theelepel, een mespunt, een scheutje... Als ik mijn man zijn werkwijze volg, kruid je gewoon op gevoel en uit de losse hand. Vergat alleen even dat zijn handen twee keer zo groot zijn als die van mij. Eerste les, wees niet bang om gul te zijn met kruiden.
Al bij al, de kinderen hebben niet geklaagd en de keuken is niet in vlammen opgegaan, dus zo slechts zijn mijn eerste weken als inval kok niet verlopen. We blijven enthousiast oefenen en wie weet praat ik binnenkort ook wel over koken in plaats van over eten klaarmaken.
Voor iedereen die nog moet koken, succes en alvast Bon appetit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten